مروری بر تأثیر پایدارکننده‌های طبیعی در فراورش مذاب پلی‌اتیلن

پلی‌اتیلن طی فرایندهای مذاب در معرض گرما، تنش برشی و اکسیژن دچار تخریب گرمایی می‌شود. به‌منظور دست‌یابی به پایداری مذاب پلی‌اتیلن در برابر پدیده‌های اکسایش گرمایی، استفاده از پایدارکننده‌ها عامل کلیدی در حفظ خواص فیزیکی و شیمیایی است. در سال‌های اخیر، پایدارکننده‌های طبیعی مختلف حین فراورش مذاب پلی‌اتیلن‌ها مورد توجه پژوهشگران بوده است. زیرا طی نگه‌داری مواد غذایی در ظروف بسته‌بندی تولید شده با پایدارکننده‌های سنتزی، این افزودنی‌ها می‌توانند به مواد غذایی مهاجرت کنند و باعث به‌خطر افتادن سلامت انسان شوند. برخی از پایدارکننده‌های طبیعی، ترکیبات فنولی موجود در منابع گیاهی هستند که نسبت به پایدارکننده‌های سنتزی مقاومت بیشتر در دماهای زیاد و پایداری مذاب بیشتری دارند. در این مقاله، اثر چند پایدارکننده طبیعی بر پایداری مذاب پلی‌اتیلن بررسی می‌شود. عملکرد پایدارکنندگی با اندازه‌گیری خواص رئولوژیکی، پایداری اکسایش گرمایی و رنگ پلیمر تعیین می‌شود. نتایج حاصل از اندازه‌گیری شاخص جریان مذاب پلی‌اتیلن دارای این پایدارکننده‌های طبیعی نشان داد، گرانروی در طول فرایند مذاب به مقدار کمتری تغییر می‌کند. اما در صورت استفاده از پایدارکننده‌های سنتزی، تغییر در شاخص جریان مذاب ادامه می‌یابد و مذاب در طول فرایند دچار تخریب می‌شود. از سوی دیگر، بررسی شاخص زردی نشان داد، پایدارکننده طبیعی باعث تغییر رنگ پلی‌اتیلن می‌شود. اما، با وجود این نقطه ضعف جزئی از پایدارکننده‌های طبیعی می‌توان برای جلوگیری از تخریب گرمایی در مواردی استفاده کرد که رنگ محصول در درجه دوم اهمیت قرار دارد. در نتیجه، پایدارکننده‌های طبیعی می‌توانند جایگزین مناسبی برای پایدارکننده‌های سنتزی در حین فرایند مذاب پلی‌اتیلن باشند.